22.2.07

Poema de Alberto Peyrano


TU ARPA DE ENERO

Se adormeció tu mar cuando cantabas
un himno, musitado en las cuerdas
de tu arpa de enero.
Nada había en la escena que soñaste
ni palabra audible en el cuerno del viento.
La gacela de tus sueños
ensayaba una rauda carrera rumbo al este,
allá donde tu esperanza
se fundía con el sol que despertaba.
Más acá,
mi paso quieto aguarda tu presencia
deshilachado en la arena,
pero sólo la espuma ha tocado mis pies
aquí en la tarde,
donde el éxtasis se ha dormido tiernamente
aguardando tu arribo,
soñando con tu abrazo,
pintando de dorado un ocaso final.
La estrella ya se anuncia con su clarín de luces,
la arena abandona mi mano
y con ella te vas.

© Alberto Peyrano

8 Comments:

Blogger Gustavo Tisocco said...

Bello poema Alberto, con esa desazón de lo perdido...
Un abrazo Gus.

22.2.07  
Anonymous Anónimo said...

Muy bello tu poema, Alberto, con la descripción del paisaje interior y exterior y una factura perfecta.
Cariños
María Rosa León

22.2.07  
Anonymous Anónimo said...

Me encantó leerte, felicitaciones, un saludo, Ana Cecilia.

22.2.07  
Blogger Avesdelcielo said...

Poema agridulce. Magnífica la metáfora final ante lo que se va.
MARITA RAGOZZA

24.2.07  
Anonymous Anónimo said...

Sin duda un muy bello poema Alberto desde todo punto de vista. ¡Felicitaciones!
Un abrazo,

Jorge Orozco

24.2.07  
Blogger Avesdelcielo said...

Poema agridulce con una metáfora genial ante lo que se va: la arena escurriéndose de la mano.
MARITA RAGOZZA

25.2.07  
Blogger BELEZA said...

Muito linda a msg....gostei demais.....fiquei freguez....
Estou de agora em sempre, prezo aos seus escritos.
Parabens....
Homero

1.3.07  
Blogger Elisabet Cincotta said...

Muy buen poema, Alberto. Los últimos versos sellan la ausencia no querida
Elisabet

3.3.07  

Publicar un comentario

<< Home